ΤΙΘΡΩΝΙΟ

  Ξυπνήσαμε νωρίς, εφοδιαστήκαμε με μπόλικο δροσερό νερό και με λίγες λιχουδιές που θα μας έδιναν δυνάμεις για την επιστροφή και ξεκινήσαμε από το Τιθρώνιο παίρνοντας τον βασικό δασικό χωμάτινο δρόμο του όρους Καλλιδρόμου, με κατεύθυνση τους Ξυλικούς. Ο δρόμος σε γενικές γραμμές είναι σε καλή κατάσταση και παρά τα κάποια ελάχιστα πιο δύσκολα σημεία του, είναι προσβάσιμος ακόμα και με ένα συμβατικό ΙΧ. Αφήσαμε γρήγορα το νεκροταφείο του χωριού στα δεξιά μας και ξεχυθήκαμε με λαχτάρα προς την πορεία μας. Δεν αργήσαμε να περάσουμε τη διασταύρωση για την Παχούμη και να ανηφορίσουμε λίγο ακόμη. Βρεθήκαμε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε στο Ρόνι. Εκεί ο δρόμος πλάτυνε και μας έδωσε μία ευκαιρία να γυρίσουμε με μία επι τόπου μανούβρα προς τα πίσω. Φυσικά δεν μπήκαμε καν στον πειρασμό και συνεχίσαμε ακάθεκτοι προς τον προορισμό μας.Συνεχίσαμε περνώντας κάτω και δια μήκος του Ξηροβουνίου, που δέσποζε αγέρωχο ακριβώς από πάνω μας.  Ο δρόμος από το σημείο αυτό έγινε ελαφρώς πιο κακοτράχαλος, προειδοποιώντας μας πως προτιμούσε την πολύτιμη μοναξιά που του έδινε το αποκλειστικό πλεονέκτημα να χαίρεται μοναχός του, την καταπράσινη βλάστηση που υπήρχε ψηλότερα και την πανέμορφη θέα προς τον Παρνασσό και την κοιλάδα του ποταμού Κηφισού, που απλωνόταν ακριβώς από κάτω μας. Με μερικές ανοιχτές τιμονιές γλιτώσαμε κάποιες λακκούβες παραπάνω και ξεπεράσαμε τις δύο κλειστές στροφές, που μας δικαίωσαν με μία ακόμα θέα προς το χωριό των Ξυλικών.

 Λίγα μέτρα πιο κάτω στο μαντρί του Κακαρία, τελείωσε η πορεία με το αυτοκίνητο  και αποβιβαστήκαμε παίρνοντας στην πλάτη τα απολύτως απαραίτητα. Ακολουθήσαμε την κατηφόρα και τα πρώτα αγκάθια άρχισαν να καρφώνονται στα παπούτσια και τα παντελόνια μας. Μη διανοηθείτε φυσικά να κάνετε τη διαδρομή με σορτς. Οι πρώτες πυκνές πουρνάρες βρέθηκαν στο διάβα μας και χωθήκαμε ανάμεσά τους σε ένα μονοπάτι που έχει μείνει ακόμα προσβάσιμο μάλλον λόγω των ζώων και των κυνηγών που σπάνια το περιδιαβαίνουν. Τα σκληρά φύλλα των πουρναριών  τρύπησαν το καλομαθημένο δέρμα μας, αλλά συνεχίσαμε με ακόμα περισσότερη λαχτάρα, σπάζοντας κάποια κλαδιά με σκοπό να διατηρηθεί καλύτερα το μονοπάτι. Βγήκαμε στο πρώτο ξέφωτο και πριν προλάβουμε να πάρουμε λίγο αέρα, χωθήκαμε ξανά στις επόμενες πουρνάρες που ευτυχώς αυτή τη φορά ήταν πιο κοντές και αραιές, δίνοντας μας τη δυνατότητα να τις κοιτάξουμε περιφρονητικά. Οι αχτίδες του ήλιου έγιναν ξανά πιο δυνατές και ένα μεγάλο χωράφι από κάθε λογής ξερόχορτα εμφανίστηκε μπροστά μας. Κουτρουβαλήσαμε σχεδόν κυριολεκτικά μέχρι που μας σταμάτησε ένας ξερός κορμός που αγκαλιάσαμε για να ξαποστάσουμε. Στη συνέχεια πήραμε το λοφάκι αριστερά μας και μετά από ένα αρκετά εύκολο μονοπάτι, πέσαμε στο πίσω μέρος του. Ένα κοπάδι γίδια που βοσκούσε αμέριμνο, φάνηκε στο απέναντι λοφάκι και τα πιο παρατηρητικά από αυτά έστριψαν το κεφάλι τους κοιτώντας μας στα μάτια και μασουλώντας αδιάκοπα. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες ακόμη την πανέμορφη θέα που μας περιτριγύριζε και συνεχίσαμε την πορεία μας.

 Λίγο παρακάτω σκοντάψαμε σε μία τρύπα στο έδαφος, που μας προειδοποίησε πως είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Συνεχίσαμε για λίγο ακόμη και  μία τρύπα στο βράχο σα μεισόκλειστο βλέφαρο υπό το βάρος των εκατοντάδων χρόνων της, μας κοιτούσε νωχελικά. Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και στεκόμασταν μπροστά από την είσοδο της Δρακοσπηλιάς. Κοιτάξαμε με προσοχή στο εσωτερικό της και διαπιστώσαμε πως χώμα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της εισόδου της από όπου παλαιότερα μπορούσε κάποιος να έχει πρόσβαση στο εσωτερικό της. Η είσοδος στα ενδότερα της σπηλιάς από την κεντρική της είσοδο πλέον ήταν αδύνατη, πιθανώς από κάποια καθίζηση του εδάφους που οφείλεται είτε σε κάποιο σεισμό είτε σε κάποια ακατάπαυστη νεροποντή. Παρατηρήσαμε φως να εισέρχεται στο βάθος της σπηλιάς και τριγυρίσαμε λίγο ακόμα προς αυτό το σημείο με σκοπό να ανακαλύψουμε την πηγή της προέλευσής του. Τελικά βρήκαμε μία τρύπα διαμέτρου περίπου ενός μέτρου η οποία είχε πρόσβαση στο εσωτερικό της σπηλιάς. Με ύψος περίπου δύο μέτρα από το έδαφος της σπηλιάς, έξυπνο θα ήταν να μην κατέβει κανείς ή έστω για τους πιο ριψοκίνδυνους να το επιχειρήσουν με κάποια σκάλα ή σχοινί. Τελικά βρεθήκαμε στο εσωτερικό της σπηλιάς και τραβήξαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες τις οποίες και σας παραθέτουμε. Μετά από ενδελεχή παρατήρηση των τοιχωμάτων της και την απαραίτητη στάση για ξεκούραση πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

 Κουρασμένοι αλλά ευτυχισμένοι από τα όσα είδαμε φτάσαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε ξανά το φιδίσιο χωμάτινο δρόμο που καταλήγει στο όμορφο χωριό μας. Οι εντυπώσεις ήταν μόνο θετικές και ήδη ξεκινήσαμε τα σχέδια για την επόμενη διαδρομή που θα πάρει τη σκυτάλη από τις αναμνήσεις της τελευταίας στο μυαλό μας.